Jak budować relację z dzieckiem?

Jeżeli nasze dziecko jest malutkie i sprawujemy nad nim intensywną opiekę, to przy okazji rozwijamy między nami kontakt fizyczny – bierzemy na ręce, przytulamy, karmimy i całujemy. Jeżeli jesteśmy rodzicami troszkę starszego dziecka, zwykle ono potrzebuje trochę więcej niezależności, co nie oznacza że ono potrzebuje się od nas odseparować. Nasze dziecko ma wciąż te same potrzeby wsparcia i interakcji z nami, a także potrzeby bycia ważnym i kochanym

Wielu rodzicom wydaje się, że dużo łatwiej wyrażać swoją miłość dzieciom, które są malutkie, bo można je przytulać, posadzić na swoich kolanach czy nawet pobawić się z nimi w jakieś śmieszne zabawy. A w jaki sposób można okazywać miłość troszkę starszym dzieciom i budować z nimi relację?

Można to zrobić naprawdę niewielkim wysiłkiem i  to może być całkiem proste. Oto kilka podpowiedzi:

• przyjacielski uśmiech, który wyrazi radość na widok dziecka – na przykład rano po obudzeniu lub po południu, gdy wyjdzie ze szkoły. (Jak dobrze że cię widzę, stęskniłam się za Tobą!).
• przyjacielski wzrok – patrzenie na nasze dziecko, w chwili gdy ono nam coś opowiada, zamiast mieć skierowany wzrok na komputer czy gotujący się obiad (to naprawdę wymaga niewiele czasu, ale może dać dziecku poczucie, że jest dla nas ważną osobą. Jeśli nie możemy w danym momencie poświęcić czasu na wysłuchanie dziecka, można powiedzieć – “bardzo chcę uważnie wysłuchać tego co mówisz, czy możesz mi to opowiedzieć za 10 minut, gdy już skończę to co robię?”.)
• przyjacielskie pomysły– gdy dziecko jest w złym nastroju i nie może skoncentrować się na wykonywanym zadaniu zróbmy coś, co pomoże mu się zrelaksować i rozładować napięcie (chodź, zrobimy coś zabawnego – łaskotanie, wspólne podskakiwanie, przeczytanie śmiesznej książeczki). Pamiętajmy, że śmiech uwalnia negatywne emocje i po przerwie na śmiech lub aktywność fizyczną, dziecko może powrócić do zadania.
• przyjacielskie słowa -w trudnych momentach, gdy zachowanie dziecka jest dalekie od naszych oczekiwań – zamiast obdarzać dziecko krytyką i czekać na zmianę jego zachowania – możemy powiedzieć coś, co dziecko odczuje jako zrozumienie i podtrzymanie relacji (chciałabym zrozumieć co teraz czujesz? Lub: Nie umiem zrozumieć twojego zachowania w tym momencie, czy możesz mi pomóc to zrozumieć? Lub: Widzę, że jest Ci teraz ciężko, co mogę dla Ciebie zrobić, abyś poczuł się lepiej?)
• przyjacielskie gesty – korygowanie zachowania dziecka powinno odbywać się prywatnie, a nie na oczach innych osób, bez konieczności dodatkowego zawstydzania dziecka (chodź, wyjdziemy stąd, chcę Ci coś powiedzieć, ale nie chcę aby inni słyszeli – dziecko wtedy dużo łatwiej przyjmie nasze wskazówki)